Venetië

 

Na mijn vorige keer in Venetië heb ik me direct voorgenomen nog eens terug te keren naar deze unieke, prachtige stad. Dat is inmiddels bijna 6 jaar geleden en in december 2014 wordt het tijd voor dit hernieuwde bezoekje.

Hoewel Venetië de meest toeristische stad van Italië is, meestal een reden om ergens weg te blijven,  is deze stad een uitzondering op die regel. Je wordt meteen gepakt door de schoonheid en tegelijkertijd kwetsbaarheid van de stad.
Ondanks het klimaat en de overstromingen geef ik de voorkeur aan de winter in Venetië, hopelijk houden we het droog.

Ditmaal hebben we een hotelletje in hartje stad, in deze periode is dat nog betaalbaar en word je niet overlopen door hordes toeristen. Buiten het drukke toeristische seizoen proef je veel meer de sfeer, emotie en Venetiaanse gezelligheid, zijstraatje links en zijstraatje rechts en je hebt dit grote monumentale openluchtmuseum bijna voor jezelf.

 

In de weken voor ons vertrek is het noodweer geweest in Noord-Italië met veel regen en wateroverlast. We lijken geluk te hebben, de weerberichten voor de komende dagen zijn goed en de zon laat zich meteen van de goede kant zien. Natuurlijk is het hier ook winter, maar met een blauwe lucht is het heerlijk in de zon.
Net buiten de aankomsthal van Teviso airport is de halte van buslijn 6 die tweemaal per uur naar het treinstation rijdt. Van hieruit vertrekt de trein regelmatig naar Santa Lucia in Venetië. Na Mestre, een industrie- en arbeidersvoorstad en waar eigenlijk Venetië al begint, rijden we het ware Venetië tegemoet. Over de 3,5km lange spoorbrug met de daaraan parallel lopende verkeersbrug komen we in centro storico, de oude stad. Vanuit de stationshal stappen we direct in het Venetië van de bekende plaatjes met de vaporetto's, watertaxi's en gondels.
We zijn meteen weer in de ban van de schilderachtige stad, ook al zien we naast de goudglanzende marmeren gevels ook afbladderende, vervallen muren en al stijgt er uit de grachten en stegen een geur van troebel water en rottend pleisterwerk op. Toch, of misschien wel juist mede daarom, is deze stad nog immer mysterieus en zelfs niet te bevatten.
Vanaf het station is het maar enkele minuten lopen naar ons hotel in Cannaregio, wat vroeger bekend stond als achterbuurt, maar die tegenwoordig nog een iets meer authentieke sfeer uitstraalt dan het drukbezochte gedeelte tussen Rialto en het San Marcoplein, waar het toerisme hoogtij viert.

 

Statige en kleurrijke gebouwen baden in het zonlicht, kanalen die slingeren langs de talloze weelderige palazzo's en schitterende kerken, de doolhof van smalle straatjes en steegjes, vrolijk zingende gondeliers, schilderachtige bruggen zover het zicht reikt. Ook al heb je nog nauwelijks een stap gezet in Venetië, je merkt het direct: deze stad is anders dan anders. Geen toeterende auto's, vespa’s en stinkende uitlaatgassen, maar stadsbussen te water en een geur van zilte zeelucht. De onmogelijke ligging in het water en het sprookjesachtige voorkomen zijn nog altijd even betoverend.

Denk je aan Venetië, dan denk je aan gondels, kanalen en romantiek. En niets is minder waar. De architectuur en ligging zorgt voor de echte klassieke sfeer, maar om Venetië echt te beleven moet je zelf op pad.

Het water stijgt, de stad zakt langzaam maar zeker. Deskundigen voorspellen dat Venetië uiteindelijk in het water zal verdwijnen. Maar voordat het zover is trekken we onze wandelschoenen aan en struinen we door de straatjes en over de bruggen van romantisch Venetië.

Maar natuurlijk moeten we deze stad ook vanaf het water bekijken. Een dagkaart voor de Vaporetto, de bus die hier over het water gaat, kost 20 euro. Een stadstour in Venetië is net ff anders en een leuke afwisseling na het slenteren door de straatjes. We besluiten lijn 12 te nemen voor een tocht door de lagune en een bezoekje aan de eilandjes Murano en Burano.

 

 

 

 

  

Voordat we Murano bereiken legt de vaporetto aan op Isola di San Michele, dat bekend is als het dodeneiland Cimitero. Dit met cipressen begroeide en door terracotta muren omgeven eiland is geheel bestemd als de begraafplaats van Venetie. Napoleon besloot dat de doden hier, uit de buurt van de drukte, begraven dienden te worden. Dat was veiliger en hygienischer dan mensen begraven in de stad.
De kerk van San Michele is met wit steen bekleed. De rest van het eiland wordt bijna geheel ingenomen door het kerkhof.
De bewerkte grafzerken en kapellen zorgen voor een bijzondere sfeer.
Het wemelt hier van de eenvoudige grafstenen en de familiegraven die op nieuwkomers liggen te wachten.

Onder de slapende bewoners bevinden zich  diplomaten en edelen, bekende dichters en componisten vanuit de hele wereld, maar ook slachtoffers van malaria en de pest en onbekende zeelieden.
Er is veel beeldhouwerk te zien, van eenvoudig tot monumentaal, van lieflijk tot kitscherig. In de tuinen met kapellen en loopbruggen is ook een crematorium.

 

Murano

Noordelijk van Venetië strekt zich in de lagune Murano uit, de naam van het stadje is synoniem aan het Murano-glas dat hier gefabriceerd wordt. Het glas dat in de vele souvenierswinkeltjes wordt verkocht, komt echter lang niet altijd hier vandaan. Toch is Murano trots op zijn verleden als glasblazerscentrum en zomerverblijf van de adel.
Murano kan wel doorgaan voor een Venetië-in-het-klein. Een leuk eiland voor een korte pauze onderweg met de vaporetto naar Burano.

 

Burano

Dit levendige eiland in de lagune is een vrolijke halteplaats van de vaporetto. Hier overheesen niet de culturele bezienswaardigheden, maar is de sfeer de grootste attractie. Met de schilderachtige en kleurrijke huizen doet Burano me in de verte denken aan de dorpjes van Cinque Terre. Ze hebben met elkaar gemeen dat allen door de jaren heen vele schilders aantrokken en tegenwoordig zijn ze nog steeds een lust voor het oog én de camera. De pastelkleurige huizen van Burano zijn een plaatje voor fotografen die even iets anders dan de pracht en praal van Venetië willen vastleggen.
De paar duizend inwoners van dit voormalige vissersdorp leven vandaag de dag van het toerisme en de verkoop van kant dat hier al sinds de 16de eeuw geklost werd. Dit kant heeft het eiland wereldfaam bezorgd, maar komt tegenwoordig uit het verre oosten om de schaarse verkoop van hun eigen producten te stimuleren. Echt handgemaakt kant van Burano is krankzinnig duur, aan één tafelkleed zijn 10 vrouwen drie jaar aan het werk.