Henriëtte in Europa

GEORGIË

Na een zeer geslaagde citytrip in Tbilisi vorig jaar, ligt het voor de hand om dit land nog eens nader te gaan bekijken. Dat gaat gebeuren in oktober 2016, wanneer we een rondreis gaan maken met het openbaar vervoer. Georgië en de Kaukasus zijn al duizenden jaren het toneel van strijd en landje-pik, waarbij vele stempels op het land en de cultuur zijn gedrukt. Romeinen, Grieken, Perzen, Hunnen, Mongolen, Arabieren en natuurlijk onlangs nog de Russen: wie heeft er hier niet de baas gespeeld? Je vindt er oude kerkjes, forten en zelfs hele steden uitgehouwen in de rotsen. Gelukkig heeft Georgië ook een sterke eigen identiteit, een eigen taal, een eigen schrift en een bijzonder trotse en gastvrije bevolking.

Op het programma staat ook de hoge Kaukasus, de hoogste toppen van Europa liggen niet in de Alpen, maar hier in Georgië.

Een ander hoogtepunt is de grotstad Vardzia in het zuiden van het land niet ver van de grens met Turkije.

Wederom landen we in Koetaisi, een goed uitgangspunt om verder het land in te trekken met het openbaar vervoer en we slapen weer bij de locals thuis in B&B, die hier homestay's genoemd worden.

 

 

KOETAISI

 

Het is goed om weer terug te zijn in Koetaisi, waar we een eerste overnachting geboekt hebben alvorens verder het land in te trekken. We maken een stadswandeling in het inmiddels bekende centrum, waar we  het adres voor de beste chatsjapoeri nog kennen van vorig jaar. 

Het is zaterdag, blijkbaar een favoriete dag om te trouwen. Eerder zagen we een bruiloftstoet luid toeterend door het centrum rijden. Bij de Bagrati kathedraal begint ook net een trouwerij, het is een prachtige locatie voor de trouwfoto's.

Voor ons vanavond geen feest, we stappen in onze homestay op tijd het bed in om morgenvroeg fris en uitgerust aan onze tour door het land te beginnen richting Bordjomi.  

BORDJOMI

Onze vriendelijke gastheer, die helaas geen woord Engels spreekt, brengt ons in de ochtend met zijn auto naar het busstation, dat bij het treinstation een eind buiten het centrum van Koetaisi ligt. Hier staat de marshrutka naar Bordjomi al klaar om in te stappen, maar het is nog even wachten tot het busje vol zit voordat we kunnen vertrekken. 

Bordjomi ligt prachtig aan de glooiende oevers van de Mtkvari, die hier nog een stuk smaller is dan in Tbilisi.

Het is begin 19e eeuw ontstaan nadat de Russen op deze plek een bron met mineraalwater hadden ontdekt. Het plaatsje groeide al snel uit tot een belangrijk kuuroord voor de Russische tsarenfamilie en de aristocratie, die er mooie buitenhuizen lieten bouwen.
Het bekendst is het in Russische stijl gebouwde Likani-paleis, dat een paar kilometer buiten het plaatsje ligt.
In 1890 opende de mineraalwaterfabriek Bordzjomi de poorten en in de Sovjet-tijd groeide dit zwavelachtig smakende water uit tot het meest gedronken spa-water van de hele Sovjet-Unie. Veel Sovjetburgers kwamen naar Bordzjomi om er hun vakantie door te brengen; zij overnachtten in de door de communisten genationaliseerde aristocratische buitenhuizen.

Vooral het rond de belangrijkste mineraaalwaterbron gebouwde Jekaterina park  is populair, ook vanwege de kermisattracties die hier zijn gebouwd. Na de Georgische onafhankelijkheid en burgeroorlog kwam er een abrupt einde aan deze toeristische hoogtijdagen, maar de laatste jaren maakt dit plaatsje een opvallende comeback als toeristische trekpleister. Zo vind je rondom het Jekaterina park mooi gerestaureerde 19de eeuwse aristocratische optrekjes en het Crown Plaza hotel. In het park zelf kunnen we het lauwe Bordjomi water rechtstreeks uit de bron proeven.

 

ACHALTSICHE

Vanuit de parallel aan de Mtkvari lopende hoofdweg komen we met de marshrutka in Achaltsiche. Vroeger was dit het centrum van de Mescheten, tot de Islam bekeerde Georgiërs. Tijdens de tweede wereldoorlog is deze bevolkingsgroep op last van Stalin gedeporteerd naar Centraal-Azië, waarna ze nooit meer mocht terugkeren naar de geboortegrond. Er zijn nog sporen te vinden van deze moslimbevolking, zoals een oude moskee en de ruïnes van een islamitische school. Momenteel woont er nog een grote Armeense gemeenschap in Achaltsiche.
 

SAPARA KLOOSTER

De weg van Achaltsiche naar Vardzia schijnt een van de mooiste routes van Georgië te zijn, met fraaie uitzichten over rotsachtige berglandschappen in prachtige herfstkleuren en hier en daar flink diepe ravijnen.
Aan de rechterkant komen we al snel het prachtig op een klif gelegen Sapara-klooster tegen dat verschillende kerken met fresco's telt.
Een andere bezienswaardigheid onderweg is het hoog boven de Mtkvari uittorende Khertvisi-fort.
 

VARDZIA

 
De in een rotshelling uitgehouwen grottenstad Vardzia zien we al van enige afstand liggen, vanaf de hoofdweg is er een aardig uitzicht op de grotten in de heuvel.
De parkeerplaats is onder aan de heuvel, er rijdt een busje naar boven, maar daar wachten we niet op en vervolgen lopend de weg naar boven.
Vardzia is in de 12e eeuw als fort gebouwd. Koningin Tamar heeft er een klooster van gemaakt. In hoogtijdagen woonden en werkten hier zo'n 2000 monniken.
Vardzia groeide zo uit tot het belangrijkste religieuze centrum van Zuidwest-Georgië. Een reeks aardbevingen en een aanval door buitenlandse troepen hebben halverwege de 16e eeuw al een einde gemaakt aan de bloei van dit klooster. Tijdens de Sovjet periode was het zelfs decennialang verboden gebied.
Inmiddels is het complex weer teruggegeven aan de kerk en een onder toeristen en Georgiërs een bijzonder populaire plek.
Het grottencomplex bestaat uit verschillende verdiepingen die met elkaar zijn verbonden via trappen en onderaardse gangen. Er zijn nog altijd zo'n
600 grotruimtes intact, die vooral dienst hebben gedaan als woning. Het is heerlijk rondstruinen, al moet je wel goed uitkijken dat je nergens in-of afvalt. Er wordt steeds meer aan veiligheidsvoorzieningen gedaan voor het toenemende aantal bezoekers, maar er zijn steile stukken bij waar leuningen en hekken niet afdoende zijn. Hier en daar zitten diepe gaten in de grond waarin voedsel bewaard werd.
Het is rustig, het eerste deel van onze wandeling hebben we de hele stad voor ons zelf, maar later bij de klokkentoren komen we een uitbundige groep Japanse toeristen tegen. Als we even afwachten totdat ze het verhaal van hun gids hebben afgeluisterd en elkaar uitgebreid hebben gefotografeerd, gaat de groep weer verder en is de rust weder gekeerd. Het is hier zo groot, dat je er gemakkelijk uren kunt doorbrengen en nog niet alles hebt gezien.
Deze grottenstad is niet echt te vergelijken met Oeplistsiche dat we vorig jaar bezochten, beide hebben een geheel eigen sfeer en het is zeer de moeite waard om beide gezien te hebben.
 

SIGHNAGHI

Een wat on-Georgisch aandoend stadje is Sighnaghi, dat we bereiken met de marshruthka vanuit Tbililisi.

Door de hoge ligging de talrijke cipressen en de rode dakpannen maakt de stad vooral op afstand een West-Europese indruk. Eenmaal in de stad krijg je het gevoel in een wat erg opgepoetste toeristenbestemming rond te lopen. Sighnaghi is recentelijk rigoureus gerestaureerd met het doel een elangrijk toeristisch centrum te creeren dat voldoet aan moderne Europese standaards inclusief luxe hotels en toeristenrestaurants. Alles ziet er modern en als nieuw uit en ik mis de bepaalde levendigheid die zo typerend is voor veel andere Georgische plaatsen.

 

KAZBEGI

Vanuit Tbilisi nemen we de marshrutka die ons over de militaire weg Kazbegi brengt. De weg loopt naar de Russische grens en vormt de enige doorgaande verbingsroute tussen Georgië en Rusland dwars over de bergen. Eerst komen we langs het op 2100m gelegen skioord Goedaoeri, waar een groot aantal voorzieningen is voor de wintersport. We komen in een heel andere wereld.

Na Goedaoeri wordt de weg steeds slechter, maar de natuur steeds spectaculairder. Al is hier niet zo heel veel van te zien, het sneeuwt en de bergtoppen om ons heen zijn verdwenen in een dik wolkendek. Op sommige stukken is het zicht minder dan 50 meter.

We passeren de hoogste pas van de route, de 2379m hoge Dzjvaris pas. Het is een barre tocht over de gladde, besneeuwde weg langs angstaanjagende ravijnen. Maar gelukkig komen we heelhuids aan in het 300m bergafwaarts gelegen Stepantsminda, beter bekend onder de oude naam Kazbegi, waar de weersomstandigheden al niet veel beter zijn. De op twee na hoogste bergtop van Georgië moet in deze omgeving liggen, de Kazbeg is 5047m hoog en steil. Maar door het slechte zicht hebben we deze helaas niet met eigen ogen mogen aanschouwen.

 

TBILISI

Door het slechte weer in de hoge Kaukasus komen we een dag eerder terug in Tbilisi, blij dat we dit avontuur tot een goed einde hebben gebracht. In Tbilisi staat de volgende dag gelukkig weer een voorzichtig zonnetje aan de strakblauwe hemel. Het is een mooi weerzien met deze prachtige en gezellige stad, voor mij een van de toppers in Europa. Dé ideale bestemming voor een fantastische citytrip.

 

Ook vorig jaar waren we in Georgie.......