CANARISCHE EILANDEN

  

De Canarische Eilanden (Spaans: Islas Canarias) is een eilandengroep in de Atlantische Oceaan, ten westen van Marokko en de Westelijke Sahara. Het is één van de 17 autonome regio’s van Spanje. De Canarische Eilanden heeft als Spaanse autonome regio twee officiële hoofdsteden, Las Palmas de Gran Canaria en Santa Cruz de Tenerife.

De Canarische eilanden bestaan uit 7 eilanden El Hierro, Fuerteventura, Gran Canaria, La Gomera, La Palma, Lanzarote en Tenerife en 6 kleine eilandjes: Graciosa, Alegranza, Montaña Clara, Isla de Lobos, Roque del Este en Roque del Oeste.

De Canarische eilanden, ze kunnen eigenlijk niet op één grote hoop worden gegooid. Allemaal kennen ze hun eigen karakter en weertype, hun eigen stranden en natuur, ja zelfs hun eigen klimaat. Zeven eilanden, zeven gezichten.

 

 .

 

 


LA PALMA
Dit eiland wordt ook wel La Isla Bonita (het mooie eiland) genoemd. Het is een groen eiland met veel bomen o.a. de grote Canarische den en boomheide in de hoger gelegen gebieden en citrus- avocado-, kastanje- en amandelbomen in de lager gelegen gebieden. De kustgebieden worden gekenmerkt door de stijle kliffen van vulkanisch gesteente, kleine baaien met zwart zand, grote schijfcactussen die groeien als onkruid en veel, heel veel bananenplantages. In het noordoosten is een klein tropisch regenwoud.
Bergen en vulkanen, stranden en bossen, een tropisch woud, kleine dorpen en adembenemende uitzichten.
Dit eiland hebben we in de winter van 2001 met de huurauto doorkruist en we raakten niet gauw uitgekeken op dit veelzijdige eiland met grote verschillen in de natuur en het klimaat op deze kleine oppervlakte. Dit bezoek was voor het digitale tijdperk dus hier helaas nog geen foto's.

Jaren later gaan we het gebrek aan digitaal beeldmateriaal goed maken in januari 2020, wanneer we nog eens terug gaan naar Isla Bonita en waarvan het resultaat elders op de site te zien is.

 

 

 
 

 

Tenerife

Er komen jaarlijks vele duizenden toeristen naar het eiland voor zon, zee en strand. Ongeloofelijk dat het overgrote deel van deze mensen niet verder komt dan de badplaatsen die zich concentreren in het zuidwesten van het eiland. Er is zoveel meer dan de hotelwijken en het overvolle strand, vreselijk jammer om zo de schoonheid van dit eiland te missen.
In 2003 gaan we met z'n tienen ook de toerist uithangen en natuurlijk willen wij het mooie eiland wel helemaal ontdekken. Met huurauto's trekken we er op uit, de bergen in en op zoek naar leuke dorpjes.


Niet ver van de betonnen badplaatsen ligt een prachtig vulkanisch achterland.
El Teide of Pico del Teide is de grootste vulkaan van het eiland Tenerife. Met zijn 3718 meter boven zeeniveau en 7000 meter boven de zeebodem is het de hoogste berg van Spanje. De vulkaan is op dit moment slapend, de laatste eruptie deed zich voor in 1909. Nieuwe erupties worden verwacht, waaronder erupties met gevaarlijke pyroclastische stromen.

Dit is ook Tenerife: in de sneeuw op de Teide terwijl de rest van de familie beneden op het strand in de zon ligt.

LANZAROTE

In januari 2012 verbleven we in een appartementje in Playa del Carmen als uitgangspunt voor een eilandtour. Natuurlijk zijn we op de Canarische eilanden om te genieten van de zon, maar al te lang stilzitten is niet aan ons besteed. Ondertussen hebben we ook het eiland afgestruind met het vulkanische Nationaal park Timanfaya als hoogtepunt.


Lanzaorte is al vanuit het vliegtuig bij de eerste aanblik anders dan de andere eilanden. Plotseling duikt uit de staalblauwe zee een formatie op van kale, grijsbruine heuvelruggen met zwarte velden lava en ronder kraters. Een maanlandschap vol onwerkelijke kleuren en vormen, waarop de overtrekkende wolken hun zwakke schaduwen werpen.
Welke krachten hier ooit aan het werk waren die het op drie na grootste van de zeven Islas Canarias in een onaardse woestenij hebben veranderd laat zich op de grond ontdekken.
Toen op 1 september 1730 de ramp begon, noteerde priester Anderes Lorenzo Curbelo uit het dorp Yaiza: Tussen negen en tien uur 's avonds scheurde de aarde van de Timanfaya open. In de eerste nacht rees een enorme berg uit de aardkloof op, uit de top sloegen vlammen die negentien dagen bleven branden.
Vele dorpen werden bedolven onder de asregens of overstroomd door de lavastromen, die daarna hun weg naar zee vonden, waardoor miljoenen dode vissen aan land spoelden. Steeds nieuwe bergen rezen op, kraters ontstonden en explodeerden nog dezelfde dag. Afgronden gaapten waar ze niet eerder waren en verslonden de bodem. De hitte verschroeide de akkers, het vee stikte in giftige dampen.
De priester hield ruim een jaar lang zijn dagboek bij waarin hij bijna dagelijks nauwgezet verslag van de gebeurtenissen deed, totdat hij zoals zoveel Lanzarotenos naar Gran Canaria vluchtte.
Bijna zes jaar hielden de uitbarstingen aan, waardoor ze tot de zwaarste van de recente aardgeschiedenis behoren.




 
Net als de Montanas de Fuego heeft ook de gifgroene lagune El Golfo al eens een rol gespeeld in een sciencefictionfilm. Het strandmeer ligt sikkelvormig in een voor de helft in zee verzonken krater waarvan de wanden door winderosie zijn aangeknaagd. De bijzondere kleur van het water, dat door verdamping van het binnendringende zeewater een hoger zoutgehalte heeft dan de zee zelf, wordt veroorzaakt door speciale algen. Het contrast met het pikzwarte lavazand en de blauwe atlantische oceaan met zijn witte schuim doet gewoon pijn aan de ogen.
Aan de andere kant van de lagune eindigt de weg bij het visserdorp El Golfo. In dit plaatsje liggen enkele van de beste visrestaurants van het eiland. Als de vissers bij slecht weer niet kunnen uitvaren, moeten de restaurants na drie dgen sluiten wegens gebrek aan aanvoer. Een goede garantie voor versheid.
 
 
 

Het is wel een mooi gezicht om de karavaan door de asbergen van Timanfaya te zien trekken. De dromedarissen van Lanzarote behoren tot de toeristische attracties. De eenbultige kamelen kwaren tegelijk met de eerste Europeanen naar het eiland. Als ideale werkdieren werden ze ingezet op het veld, voor het transport van goederen, voor het aandrijven van molens en als rijdieren.

Hun carriere leek met de komst van machines op het eiland beeindigd te zijn, maar met de groei van het toerisme nam ook het belang van de dromedarissen toe. Tegenwoordig laten zich dagelijks honderden mensen zich in het zadel over de Monana de Fuego de Timanfaya dragen. Aan het einde van hun dienst worden de beesten in karavaan weer teruggebracht naar de stal in het plaatsje Uga, waar ze ook worden gefokt voor de toeristenindustrie.

Alles, zo ver het oog reikt, is zwart of donkergrijs. Soms rijden we langs gesteente dat nog steeds vloeibaar oogt, alsof iemand immense hoeveelheden glimmend zwarte pudding heeft uitgestort over de hellingen. Op andere plekken is de natuur alweer een stapje verder en nemen dappere korstmossen bezit van gebarsten platen steen. De film The planet of the apes werd hier opgenomen en inderdaad het lijkt wel of we op een andere planeet zijn.

Sinds 1974 is het 51km2 grote Parque Nacional De Timanfaya uitgeroepen als nationaal park. De naam is afgeleid van een van de bedolven dorpen. Bij de ingang van het park is het bezoekerscentrum gevestigd met het Restaurante del Diablo, het met vuurvaste materialen gebouwde duivelsrestaurant. De koelte van Timanfaya heerst slechts aan de oppervlakte. Bij een grote kraterpijp staan koks kippen te grillen op  een rooster boven een diepe put. Een hand erboven en je voelt een werkelijk verschroeiende hitte, opstijgend uit letterlijk het binnenste van de aarde. .
Buiten demonstreren parkwachters wat er zich onder de dunne aardkorst afspeelt en wijzen op enkele holle ijzeren pijpen die uit de grond steken. Met een snelle beweging giet hij er vanuit een emmertje twee grote scheuten water in. Het kolkt, bruist en met een luide knal wordt het water als stoom de lucht in geschoten en komt sissend als een spuitende fontein omhoog.

Ook worden Bundels stro in een spleet geworpen en gaan binnen enkele seconden in vlammen op.
Op enkele plaatsen is de hitte haast niet te verdragen als je de bodem aanraakt. Slechts 10cm onder de grond is het al 140 graden, 6m onder je voeten is het 400 graden heet.
Het Nationaal Park Timanfaya is een must voor iedere bezoeker aan Lanzarote, met zijn onaardse landschap zonder meer het meest aparte en kunstzinnige van de zeven Canarische Eilanden. De Spaanse koning heeft er een huis en ook koning Albert met zijn Charlene en de Clintonnetjes zijn er geziene gasten. Kunstenaar Cécar Manrique bouwde her en der spectaculaire ‘belevenissen’, wat het eiland een beetje leuk snobby maakt. De zwarte berghellingen met her en der een hippe cactus lijken eerder ontworpen door een trendy tuinarchitect dan door Moeder Natuur….